عصر اهواز

همانگونه که مخاطبین محترم مستحضرند هر ساله مرسوم است که یک شعار کلیدی بعنوان مبنا و جهت دهنده سیاستگذاریها و برنامه ها و اقدامات اجرایی از سوی رهبر معظم انقلاب اسلامی تعیین می گردد وهر عضوی از جامعه و هر رکنی از ارکان دولتی و غیر دولتی می بایست مطابق با آن هدفگذاری کلی ،بر اساس استعدادها ، خلاقیتها و نوآوریهای خود اقدامات لازم را به سامان رسانند .

حال سوال اینجاست که :

آیا اساسا علم اقلیم شناسی و جامعه اقلیم شناسی کشور ظرفیت لازم برای تحقق و بسترسازی این شعارها را دارند؟و اگر این ظرفیت و استعداد وجود دارد آیا زمینه و برنامه ریزیهای لازم از سوی دست اندرکاران و متولیان امر برای بروز و شکوفایی این استعداد فراهم گردیده است یا نه؟به راستی نقش جامعه اقلیم شناسی در تحقق شعار “اقتصاد و فرهنگ با عزم ملی و مدیریت جهادی “چگونه تعریف می گردد؟

رابطه و تاثیرات متقابل اقلیم با فرهنگ و اقتصاد  به چه صورت می باشد؟

رابطه تغییرات اقلیمی با ثروت ملی، فرهنگ مصرف مردم ،تولید ناخالص ملی چیست؟

آیا متولیان امر  و مسوولین اجرایی کشور ،از ظرفیتهای جامعه اقلیمی کشور برای تحقق شعار اقتصاد مقاومتی مطلعند؟

آیا  اساسا معتقدند که اقلیم فرهنگ ساز است و بر روی اکثر مولفه ها و شاخص های فرهنگی اعم از نوع پوشش ، نوع مسکن، نوع فکر و اندیشه و … و در یک کلام سبک زندگی تاثیر می گذارد؟

براستی اگر مطلعند پس چرا از این ظرفیت عظیم استفاده لازم را نمی نمایند؟

چرا در ظرفیتهای استخدامی نهادها و ارگانهای دولتی و غیر دولتی ،دانش آموختگان اقلیم شناسی باید مظلوم واقع گردند مگر نه این است که امروزه در اکثر کشورهای پیشرفته رشته های زیست محیطی و علوم مرتبط پرمشتری ترین رشته ها هستند؟

چرا فضا به گونه ای پیش رفته است که بسیاری از دانشجویان اقلیم شناسی به رشته خود افتخار نمی کنند وبدتر از آن شرم می کنند که بگویند اقلیم شناسی خوانده اند ویا می خوانند؟

آیا جامعه اقلیم شناس  ، خود در بروز این مشکلات نقشی داشته است یا نه؟

آیا اساتید و دوستداران اقلیم شناسی تا کنون اقدام به معرفی  ظرفیتها و توانمندیهای خود جهت حل مشکلات اساسی کشورنموده اند؟

مگر نه این است که مقام اول کشور یعنی رهبر انقلاب اسلامی از بروز مشکلات زیست محیطی و بحرانهای اقلیمی از قبیل ریزگردها و آلودگی هوا ابراز نگرانی می کند و مقام دوم کشور به لحاظ اجرایی یعنی ریاست محترم جمهور  جناب آقای دکتر روحانی مشکلات زیست محیطی را بعنوان اساسی ترین مشکلات کشور مطرح نموده و جهت حل آن دست  همکاری به سوی دانشگاهها دراز می نماید.

آیا نبایستی کمی از لاک دانشگاه و کار صرف علمی بیرون آمده و در راستای رابطه متقابل دانشگاه و جامعه اقدامات اساسی تری نمود؟

آیا نبایستی از طریق جلسه با نمایندگان فراکسیون محیط زیست مجلس و رایزنی با آنها، نقش جامعه اقلیم شناسی را در تصمیم گیریها و تصمیم سازیها پررنگتر نمود؟

آیا نبایستی انجمنهای علمی دانشجویی ما بعنوان بخشی از بدنه مطالبه گر دانشجویی و تاثیرگذار این مشکلات را بهمراه راهکارها به گوش متولیان امر برسانند؟

آیا نیاز نیست در سال جدید ،یک نهضت وبلاگنویسی برای معرفی توانمدیهای دانش اقلیم شناسی ، بیان نمودن معضلات و مشکلات در پیش روی آنان ایجاد گردد؟

آیا ما نسبت به امر اشتغال دانشجویان عزیز اقلیم شناسی وظیفه ای نداریم و نبایستی از معاونت محترم منابع انسانی ریاست جمهوری مطالبه گر خواسته های بحق دانشجویان این رشته باشیم؟

آیا نبایستی از وزارت محترم علوم،معاونت محترم علمی و فناوری درخواست نماییم که چرا  مطالعات هیدرواقلیمی پروژه های عمرانی و بزرگ و کوچک کشور توسط غیر اقلیم شناسان انجام می پذیرد؟

آیا لازم نیست لااقل بخشی از ظرفیت همایشها و نمایشهای علمی و غیره  به این سمت و سو جهت دهی گردند؟

و هزاران آیا و آیاهای دیگر که نوشتن آنها مثنوی هفتاد من خواهد شد…

به همین مختصر بسنده می نمایم بیشتر منظورم این بود اساتید معزز، دوستان محترم  و مخاطبین عزیز با نگاه خلاقانه و نقادانه خود با ذکر سوالات و پاسخهای لازم زمینه را برای نزدیکتر شدن به شعار کلیدی سال که همانا “اقتصاد و فرهنگ با عزم ملی و مدیریت جهادی”  می باشد فراهم نمایند و حضور جامعه اقلیم شناسی را در متن زندگی مردم و اجتماع پررنگتر نمایند.و با مدیریت جهادی ،چراغ امید را با تدبیر عالی خود هر چه بیشتر پرفروغ نمایند.

والسلام