از سال ۲۰۰۲ تا کنون، ماهواره آکوای ناسا در مدار زمین گردش کرده و هزاران تصویر وضوح بالا به منظور کمک به درک بهتر دانشمندان از چرخه آب و هوایی زمین به ثبت رسانده است.
به گزارش سرویس علمی ایسنا، ناسا اخیرا این تصاویر را برای تهیه یک نقشه جامع در کنار هم نهاده و به نمایش میانگین پوشش ابری همه نقاط زمین در ۱۳ سال گذشته پرداخته است.
در این نقشه، مناطق به رنگ آبی تیره از کمترین میزان پوشش ابر برخوردار بوده و مناطق سفیدرنگ، بیشتر مواقع ، ابری بوده‌اند.
با نگاه دقیق‌تر به این نقشه، می‌توان انواع الگوهای جالب را روی آن مشاهده کرد. برای مثال تعداد زیادی بیابان بدون ابر در سراسر سیاره در حدود ۳۰ درجه جغرافیایی شمال و جنوب وجود دارند که در نتیجه الگوهای بادی هستند که توده‌های هوای خشک و مرتفع را از خط استوا به مناطق استوایی منتقل می‌کنند. این باد در آنجا سرازیر شده، رطوبت هوا را مکیده و از شکل‌گیری ابر جلوگیری می‌کند.
در روی دیگر سکه، همین الگوها یک نوار خاص از پوشش ابری را در استوا شکل داده‌اند. در اینجا سلول‌های هدلی (الگوهای بادی)، بادهای مرطوب کم ارتفاع را ایجاد می‌کنند که پس از بالا رفتن، باعث متراکم شدن بخار آب به شکل ابر می‌شوند.
در یک مقیاس محلی‌تر، می‌توان الگوهای ابر را مشاهده کرد که مطابق با اشکال کوهستان‌ها هستند. ابرها بطور مدام در این مناطق شکل می‌گیرند زیرا هوا پس از بالا رفتن از کوه، سرد شده و در نتیجه، رطوبت هوا به شکل ابر متراکم می‌شود.
[1]
[2]
[3]